Hayat,
yada hayatta kalmak.
Bu doğal bir reflekistir, doğuştan var olandır. Hayatı kurmak yaşamak dediğimiz şeyi sonradan öğreniyoruz. Hayat rol çalmak, var olmak için yok etmeyi yaşam saymak. Oysa ki öznesi olduğumuz bir başka yaşam inşası için mücadele etmekti. Meğer ne kadar basitmiş yaşamın hayatın anlamı. Yanımızda, aklınızda, içimizde. Elimizi uzatsak hemen tutacak kadar yanı başımizda.
Oysaki bizler hep samanlıkta iğne arar gibi bazen orda, bazen burda, bazen uzaklarda aradık, bazen avazımız çıkıncaya kadar bağırdık, bazen masum masum dolaşıp durmuşuz bazende hayatı ipotek altına alırcasına kapatmışiz kendimizi.
Sağlığımızın yerine de olması, mücadeleyle kendi ayaklarimizin üzerine de durmamız, Güneşin sıcaklığında, çivit gibi masmavi gökyüzü altinda masum bir çocuğun hayalleriyle evrenin sahibiymiş gibi kahkahasiyla, bir annenin ışıl ışıl umutla bakan gözlerinde, kuşların gökyüzünde özgürce süzülerek ahenkle dans edip şarkı söylemesiyle, bir dostun içten, yürekten sarılmasında, huzurla başımızı yastığa koyup uymamız, yürekten gelerek söylenen bir "seni seviyorum" sözcüğün de, ağız tadıyla içilen bir fincan kahvede, elimizi tutan dost bir el, sofraya sevgiyle konan katıksız bir ekmekmiş hayat ve hayatın anlamı özü yaşamın kendisi.
Evet, ne kadar basitmiş yaşamak... Kapitalizim hayatımızı ne kadar zorlaştırımış ki bizlerde o zorluğun içinde bocalarken yaşamı görmemış ve görmezden gelmişiz. Yaşyıp da adına hayat dedigimiz şey bizim tasarladigimiz, planladığı mız değil, başkalarını planlayıp, tasarlayıp hayatımıza tarafımıza uygulanmasından dolayı bu yaşanabir hayatı görmezden gelip yaşanmaz hale getirmişiz.
